W dniach 21-29.09.2013 odbył się na kręgielni w Opolu turniej Stegu-Cup zaliczany do cyklu Grand Prix Polski a także do klasyfikacji w kryteriach kadry Polski.

Turniej cieszył się bardzo dobrą frekwencją zawodników co wynikało z dużej puli nagród w wysokości 22 000 zł, z czego zwycięzca wyjechał bogatszy o 3400 zł, a także z powodu możliwości uzyskania kolejnych punktów w kryteriach do kadry Polski.

We wszystkich eliminacjach zagrało ogółem 74 osób, przy czym z tego było niestety tylko 11 kobiet.

Na turnieju zjawili się wszyscy liczący się w tym roku zawodnicy z aspiracjami do reprezentacji Polski.

Ale najważniejszą rzeczą na zawodach która spędzała sen z powiek wszystkim (no prawie wszystkim) grającym było smarowanie, które w teorii i praktyce okazało się bardzo trudne i wymagające, a w mojej opinii, nieadekwatne do umiejętności  których nie posiadamy niestety jeszcze w polskich realiach.

Smarowanie które można by określić jako typu flat, można by porównać do tegorocznego US Open z tym że, nie te umiejętności,  aby grać na tak trudnym smarowaniu co umożliwiło zaistnienie zawodnikom grającym na wprost kulą sparową.

A dodatkową trudność sprawiało brak jednostek oleju w środku toru gdzie przy tej długości smarowania 41 stóp było to nieodzowne.

Nie wiem czym to było spowodowane, ale tego oleju w tej strefie po prostu było za mało w stosunku do podanych parametrów smarowania.

To jest moja prywatna opinia i nie wszyscy muszą się z nią zgodzić.

Na tego typu smarowaniu po prostu nie ma miejsca na błąd i to w każdym aspekcie gry w bowling.

Tutaj technika, dobór sprzętu plan gry to było za mało bo do tego mental i koncentracja na każdym rzucie odgrywała niebagatelną rolę.

Jeden dwa błędy niweczyły cały poprzednio włożony wysiłek. co najbardziej uwidoczniło się w kolejnych etapach turnieju gdzie jedna gra decydowała o pozostaniu w turnieju.

W tej fazie oczywiście było najwięcej niespodzianek i w wielu przypadkach o wyeliminowaniu decydowała ostatnia ramka lub dogrywka przy remisie w postaci rzutu jeden kuli.

Ostatecznie do przed ostatniego etapu turnieju zakwalifikowały sie dwie kobiety – F.Grzybowska i L.Charęzińska oraz czterech mężczyzn -T.Farenholz, T.Janicki, M.Przezpolewski oraz K.Olesiński.

W tym etapie grało się już sumę z trzech gier i po pierwszej grze Marek wypracował sobie tak dużą przewagę, że był już pewniakiem do finałowej dwójki.

Ostatecznie przed ostatnia gra miałem nad trzecim zawodnikiem Tadeuszem notabene najwiekszą sensacja turnieju przewagę ok 30 pinów.

I nagle przy pierwszym rzucie w trzeciej grze ląduje ... na torze. (pod podeszwę przykleiła się wklejka rzucona na wykładzinę)

 Ze zbitym kolanem i krwiakiem od uderzenia moja gra juz do końca nie była taka jak poprzednie.

Ostatecznie Marek Przezpolewski oraz ja czyli Krzysztof Olesiński zostaliśmy finalistami i mieliśmy rozstrzygnąć w jednej grze kto zajmie pierwsze miejsce.

Marek na poczżtek postawił twarde warunki rzucając dwa Strike, a ja w miarę pewne Spare. Nagle Marek otwiera. a ja po Strike i Spare obejmuje prowadzenie. Ale to był początek moje porażki  w postaci open frame, a Marek tym podbudowany rzuca Strike i już nic do końca się nie zmieniło. Zasłużone zwycięstwo Marka, a ja poobijany fizycznie i psychicznie musiałem znieść gorycz porażki jeśli tak można nazwać zajęcie drugiego miejsca w tak doborowym towarzystwie i na tak trudnych warunkach.

Ogólnie wg mojej opinii jest to jeden z turniejów na który przyjemnie się przyjeżdża, a to głównie z powodu organizacji i życzliwości całej obsługi i dwóch osób bez których ten turniej nie miałby takiej rangi, czyli M.Kwiatkowskiego i Macieja (Maxa) Skucika.

Pozdrawiam wszystkich z którymi miałem przyjemność się spotkać podczas trwania turnieju i do zobaczenia na kolejnych, oczywiście jeśli moje kolano będzie na to gotowe J

Krzysztof Olesiński

Roto Grip Staff Player